Po tych słowach Delilah, już wiedziałam, że ta rozmowa to był wielki błąd, zaczęłam-
Eh, no wiesz...
Wtrąciła się Delilah-No raczej nie wiem.
Ponownie zaczęłam-Chodźmy może w inne miejsce. Tu jest za dużo ludzi.
Delilah szła za mną niepewnie ,a ja tylko myślałam- Cholercia co ja zrobiłam i jak się wykręcić!
Weszliśmy do szkolnej łazienki. posprawdzałam w każdej kabinie czy przypadkiem ktoś tam nie jest i zaczęłam-
Eh, no słuchaj ale to trochę krępujące. Nie wiem jak to powiedzieć.
Wiedziałam ,że tracę kontrolę nad słowami ,rozmową i ciałem.
Spojrzałam chwilę w oczy Delilah chcąc wyczytać jej obecny stan emocji i myśli.
Widziałam jakby dziewczyna zakłopotana odwróciła wzrok. Zaczęłam ponownie-
No, bardzo Cię lubię. Wiem ,że ta rozmowa jest niezręczna ,ale muszę Ci to powiedzieć, a raczej zapytać. Czy ty na pewno jesteś człowiekiem?
Spojrzałam jej w oczy i widziałam niepokój, albo zobaczyła moje żółtawe ślepia albo zna pozytywną odpowiedz na moje pytanie. Kontynuowałam-
Chodziło mi raczej o to ,żeeee ,no że ,żeee z rzadnym człowiekiem, osobą nigdy tak się nie dogadywałam. Widziałam już jak kpiące oczy Delilah na mnie patrzą ,lecz ona odpowiedziała-
No cóż ,też Cię trochę lubię.
-Może pójdziemy jutro na pizze po szkole?.- zapytałam nie wiedząc po co.
-Eh...no cóż, zastanowię się w wolnym czasie ,a teraz muszę jeszcze iść do biblioteki, więc pa.
Nie wyglądała na dziewczyna która lubi czytać książki, raczej na osobę o wrażliwej artystycznej duszy. Więc to po prostu było kłamstwo żeby skończyć rozmowę.
Pomyślałam-No cóż ,nie mogłam tego odwrócic, zaczełam nawijać o tych ludziach i się nadziałam ,może się nie domyśliła? Chociaż wątpię. Wygląda na bardzo madrą osobe,która może się domyślić. No ale cóż, czy inteligentna osoba będzie wierzyć w magię i „nieistniejące” stworzenia?
Zaczęłam tracić się w myślach, przez cały dzień. Na lekcjach ,na przerwie, w domu.
Ale najbardziej mnie dziwiło dlaczego cały czas na siebie wpadamy?
Siła wyższa.
<Delilah?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz